Neurostimulatie

Voor volgende data vind je aan de rechterzijde =======================>

Via deze blog probeer ik jullie dagelijks op de hoogte te houden van de ontwikkelingen m.b.t. de operatie en het implanteren van de Neurostimulator  (Klik op de link voor meer informatie)


15 mei 2013 staat mijn 1e operatie gepland,
Deze operatie zal de elektrode in mijn ruggenwervel geplaatst worden.
Een week later, 22 mei zal de 2e operatie plaatsvinden.

15 mei 2013
Om 8:00 worden we in het St Maartenskliniek verwacht.

Melden op afdeling C1.
We waren mooi op tijd aanwezig en ik kreeg direct een bed toegewezen.
Na de intakegesprek kon ik me al omkleden in een blauw jasje met knoopjes op de rug.

Ik was de tweede patiënt voor de OK die dag dus hoefde niet lang te wachten.
En dat klopte al snel werd ik richting OK gebracht.
Na alle elektronica te hebben aangesloten om hart en ander interessante gegevens van mij te kunnen monitoren merkte ik dat de spanning bij mij ging toenemen.
Omdat ik nog even moest wachten voor de OK deed ik even mijn ogen dicht en probeerde me te ontspannen. Hetgeen ook lukte ik hoorde het gepiep van mijn hartslag op de monitor afnemen en ook in toonhoogte dalen.
Al gauw kwam een verpleegster bij me kijken wat er aan de hand was, ik gaf aan dat ik me probeerde te ontspannen. "dat kan je dan snel" zij ze, een beetje verbaasd.

Om 09:20 was het moment van de operatie.
L.H.Vonhögen
Anesthesioloog
(Bestrijding van chronische pijn uitgaande van wervelkolomafwijkingen en bestrijding van acute pijn na operaties)


Geen narcose of ruggenprik want ik ik moest tijdens de operatie aangeven wanner de elektrode goed geplaatst zou zijn.
Een kleine roesje kon wel bij aanvang maar werd direct stop gezet  zodra de elektrode ingebracht was. Want ik moest helder kunnen nadenken om aan te geven wanneer de elektrode goed functioneerde.

De Chirurg verplaatst de elektrode voorzichtig en de Hoofd verpleegkundige ( Thea Broens) zet er dan een stroomimpuls op. Ik mocht dan aangeven of ik hem voelde en waar de tintelingen voelbaar waren.
Heel zorgvuldig werden de vragen gesteld waar ik alleen maar JA of NEE op kon antwoorden.
Op ene gegeven moment voelde ik de prikkelingen op die plaatsen waar normaal de pijn zit.
In het linker been voelde ik het intenser dan in de rechterbeen. Maar goed ze hadden het voor elkaar.
Maar de Chirurg was niet tevreden en begon verder te zoeken, met als gevolg dat zelfs bij maximale stroominpuls ik niets ervoer.
Nou dan knijp je hem wel even want keer op keer lukte het niet meer om het hele pijngebeid te kunnen bereiken.
Ik was toch tevreden met de 1e succes waarom dan toch anders? dacht ik bij mijzelf.
De elektrode werd er weer uitgehaald en de chirurg begon op nieuw, maar nu zonder roesje om de pijn te verminderen. Toen ik "au" zij gaf de chirurg aan dat hij er nu even niets aan kon doen.
Uiteindelijk lukte het hem om alle pijngebieden in mijn benen te bereiken.
Tranen van geluk vloeiden rijkelijk bij me, maar dat gaf niet volgens de verpleegkundige want dat was goed. "ook een man mag huilen" zei ze.

Al met al heeft de ingreep 2 uur en 20 minuten geduurd.
De hoofdverpleegkundige zei dat de chirurg best wel even moest zweten om het voor elkaar te krijgen, maar hij gaf niet op. (en gelukkig maar)
Nu had hij het pijngebeied via meerdere contacten van de elektrode bereikt en dat schijnt gunstiger te zijn.

Ik werd van mijn buik omgedraaid naar mijn rug in een gewoon bed zo moest ik 6 uur blijven liggen.
geen probleem dacht ik want ik had geen andere plannen voor die dag en de nacht ervoor had ik nauwelijks geslapen.
Eenmaal op de vercouverruimte vroeg een verpleger wat hij voor me kon betekenen.
Nou dat wist ik wel, "Harma bellen natuurlijk" en dat deed hij meteen.
Harma wilde meteen komen, maar helaas ik moest nog eerst een uurtje aan de monitor daar verblijven.
Nou en exact 1 uur later kwam ik naar de zaal terug ( nou ja zaal,.. 2 persoons kamer, waar ik alleen lag).
Dol gelukkig de de operatie gelukt was. in de loop van de middag zou de pulsgenerator aangesloten worden en dan zou ik weer kunnen ervaren hoe het zou zijn als de pijn in de benen weg zou gaan.
Imka, die ik toch toet onze beste vriendinnen mag rekenen, was er ook.
Zij was gekomen om Harma te steunen en gezelschap te houden toen het proces van wachten voor Harma begon.
Ja want ook voor Harma is het best moeilijk je staat er soms zo machteloos bij terwijl je SAMEN het traject ingaat.
Fijn dat er dan iemand is die zegt, ik kom naar Nijmegen toe om er voor en met jullie te zijn.

Die 6 uur plat liggen begon toch wel lang te worden want ik verlangde naar de pulsgenerator.
Om een uur of 6 's middags kwam de hoofdverpleegkundige om het kastje aan te sluiten.

Ze legde me de werking van het apparaat uit, heel zorgvuldig, Ze wist natuurlijk niet dat ik de handleiding al weken eerder via internet al volledig gelezen had. en zo moeilijk is het niet.
Opnieuw zocht ze naar een goed programma die in 1 keer alle pijn kon onderdrukken, dit lukte niet.

Dan maar via 2 kanalen ( geen idee wat het precies inhoud maar dat zoek ik nog wel een keer op) is het gelukt.
Kan nu mijn linkerbeen apart van mijn rechterbeen instellen.






Opnieuw vloeide het geluk vloeibaar over mijn wangen. Ik kon het niet tegenhouden.
Eindelijk bevrijd van de pijn in mijn been.
Ik weet best dat je het misschien niet kunt voorstellen hoe dat moet zijn. Jammer het dat we niet alle dagen genieten dat we gezond zijn. Want neem van mij aan dit is een rijkdom.
De hoofdverpleegkundige ging tevreden weg.
En ja hoor daar kwam de volgende verrassing,..... Jasper, Edwin en June kwamen binnen.
Had ik niet mijn ogen weer droog,... sloeg de lekkage ter plekke weer toe.
Hier had ik helemaal niet op gerekend, sterker nog nooit aan gedacht. ze zijn met de trein naar Nijmegen gegaan en van af het station nog ca. 4 km lopen naar het ziekenhuis.

Astrid kwam op gegeven moment ook nog. Dit was een bijzonder moment waar je als gezin compleet bij elkaar bent. Astrid was met de auto dus konden ze allemaal met haar mee terug.

Om 21:30 uur is Harma ook naar huis ( Bennekom) gegaan.
De nacht verliep langzaam ik werd wakker en zag op de klok dat het bijna 6 uur was.
Toen ik het licht aandeed en mijn bril op zette bleek het pas half 12 te zijn. Ja in het donker zonder bril zie je geen verschil tussen grote en kleine wijzers. Dat is balen, moet dus nog de hele nacht.
De nachtdienst gaf me slechts 1 tablet voor de nacht terwijl ik thuis altijd 2 gebruik.
Halverwege de nacht heb ik har gevraagd over echt niets aan te doen was. behoorlijk vel last van mijn rug en dan nog niet kunnen slapen. Een morfine injectie moest uitkomst bieden. (Helaas)
Nou ik heb elk uur gezien hoor maar dacht wel, nu dat ik wakker ben kan ik wel genieten dat de pijn in mijn been weg is.

Voor de volgende dag klik rechts boven in het scherm op de gewenste datum