Nu enkele jaren later dacht ik; “ik zal de blogg eens bijwerken”.
Wat is er allemaal in die tussentijd gebeurd ?
Het proces van herstel duurde lang en dan gaat de werkgever een traject starten via het UWV om na 2 jaar ontslag aan te mogen vragen.
Al vechtende met mijn herstel gaat het proces stap voor stap verder. Gespreken met artsen e.d. om te zijen wat nog haalbaar is.
Ik keek niet naar “vandaag” maar meer naar volgende maand of verder als ik meer hersteld zou zijn.
Echter die tijd kwam niet en voor je het beseft ben je duurzaam arbeidsongeschikt verklaard.
En eigenlijk hadden ze gelijk. Er waren regelmatig dagen dat ik in bed lag omdat liggen de enigste houding was om de pijn te kunnen dragen.
Nadat ik afgekeurd was voelde ik me afgeschreven en deze dip had best wel impact.
Ik wilde de goede dagen gebruiken om me toch in te kunnen zetten voor de maatschappij.
Mijn drive is iets belangeloos voor een ander te willen doen. Ik hoor jullie al denken gratis voor een ander wat doen ? die is gek !
Neem van mij aan snel geld verdienen is snel uitgeven en het genot is van korte duur.
Als je iemand kan helpen dan krijg je een glimlach en die is onbetaalbaar. En vaak hoor je maanden later nog dat diegene refereert naar je hulp destijds.
Dat is pas GELUK en geld,.. acht je hebt het nodig het geeft even plezier, maar het maakt je niet gelukkig !
Nou ja, dit is mijn motivatie.
Zoals ik al eerder schreef zijn de tintelingen niet constant van de zelfde sterkte omdat je bij bewegen meer of minder druk op de elektrode krijgt.
Bij het autorijden werd de druk soms zeer onprettig tot steken aan toe omdat de wegen nu eenmaal niet volledig glad geasfalteerd zijn.
Bij iedere verkeersdrempel word de druk op de elektrode hoog en dat voelt als messteken in je rug dus bij voorkeur reed mijn vrouw.
Na verloop van tijd ben ik van de trap in huis gevallen waardoor een elektrode defect raakte.
Balen natuurlijk, in het ziekenhuis kregen ze het niet meer voor elkaar.
De leverancier erbij gehaald, dus weer opnieuw naar Nijmegen toe, en deze heeft een totaal andere instelling kunnen realiseren.
Ze noemen het HD instelling en dan werken ze met dubbele frequentie. Het voordeel is dat de tintelingen veel fijner van structuur zijn en prettiger aanvoelen.
Hoe wel het nu niet het hele pijn-gebeid dekt voelt het veel prettiger aan.
Voor het beste resultaat moet eigenlijk 1 elektrode vervangen worden maar ik heb voorlopig geen trek meer in een operatie.
Met de nieuwe instellingen kan ik wel auto rijden en heb nu weinig last van de verkeersdrempels in de weg.
Ik gebruik, vanwege het krachtsverlies in mijn linkerbeen, buiten de krukken maar voor lange afstanden heb ik een rolstoel met rijondersteuning.
Die rijondersteuning was een oplossing om de druk op mijn rug bij het nemen van heuvels en bruggetjes te verlagen. Want des te meer kracht je op de wielen moet zetten des te meer je de rug tegen de rugleuning aanduwt. Met als gevolg de harde tinteling door je lijf.
Maar omdat die rolstoel te zwaar voor mij is om te tillen heb ik een lift in de auto moeten zetten om zo zelfstandig overal heen te kunnen gaan.
Dus ook een invalide kaart is een feit geworden. En omdat de parkeerplaatsen bij ons zo krap bemeten zijn is er 1 plaats voor mij aangepast. Zodat ik wel fatsoenlijk in en uit kan stappen.
Als je alles zo leest lijkt het alsof het heel slecht met me gaat. Nou nee hoor, ik ben positief ingesteld en kijk alleen naar de dingen die ik nog wel kan.
Ik tel de goede dagen en niet de slechte. Ik zoek telkens oplossingen voor hindernissen die ik tegenkom. Want “voor elk probleem is een oplossing, het is kwestie van de juiste oplossing te vinden.”
Zo heb ik een aanpassing op mij E-bike gemaakt om de krukken mee te kunnen nemen.
Het was een prototype maar het werkt al jaren goed.
Voor de zekerheid heb ik een snelbinder om de klem heen gedaan zodat ze er nooit uit kunnen schieten.
En dat maakt me blij. Vele mensen hebben het al even bestudeerd hoe ik het gemaakt heb want het is nergens te koop.
Eén keer per week help ik een middag als vrijwilliger bij het sociaal Wijk Team. Mensen die formulieren of aanvragen niet ingevuld krijgen helpen we dan.
En dat geeft voldoening, iemand weer een stap verder helpen met een probleem waar ze zelf tegen aan hikken.
Velen gaan weer met ene blij gezicht naar huis. En soms trakteren ze op gebak of ander lekkernij omdat ze blij zijn dat we hun willen helpen.
DAT is pas je gelukkig voelen, en zo voel ik me ook. Ja ook met beperkingen én pijn kun je gelukkig zijn.
Oké misschien is dat niet voor een ieder gelijk, en dat begrijp ik, maar blijven hangen in wat je niet meer kunt is nog niemand echt gelukkig van geworden.
Dus dan maar genieten van wat je wel kunt. Vestig geen aandacht op je beperkingen. Want wees nou eerlijk we vragen toch ook niet aan een brildrager hoe het nu met zijn of haar ogen is.
Ja, ze kunnen slechter zien en misschien moeten ze wel over een paar jaar een andere sterkere bril. Maar aan hun vragen we zelden hoe het met hun gaat, we behandelen hun als ons gelijke.
Zo wil ik ook graag behandeld worden, focus op wat ik wel kan of gedaan heb. En niet op de beperkingen die ik heb, ik weet dat maar al te goed dat ik ze heb en dat hoeft niet telkens het onderwerp van gesprek te zijn.
Daarom zeg ik altijd als iemand me begroet met “Hoe gaat het ?” Het gaat goed met me. Want zo voel ik me.
